Trochę magii w szarym życiu, trochę smutku i nerwów, żeby nie było zbyt kolorowo, aż w końcu trochę szybszego bicia serducha

Przypadki chodzą po ludziach, jak mówi pewne znane wszystkim przysłowie. Takie przypadki to ja lubię – tym razem mówię to ja. Kordian napisał mi w październiku, że „potrzeba bliskości, jej zaspokojenie nie zależy tylko od nas”. Cóż, wtedy miałam go ochotę pacnąć, bo jak on mi się tu mądrzy, jak ja mam doła jak stąd, do Chin? Okazuje się jednak, że Królik – jak zwykle zresztą – miał rację. Trochę czasu odkrycie tego mi zajęło… ale było warto.

Wychodzi na to, iż Dzień Singla już mnie nie dotyczy! Na początku uśmiechałam się do nowej wiadomości, która spoczywała na skrzynce e-mailowej (i czekałam jednocześnie chwilę, zanim odpiszę, coby nie wyszło, że wariatka), później wyczekiwałam „naszych wieczorów”, aż w końcu stresowałam się tym wtorkowym spotkaniem… zupełnie niepotrzebnie. Mówiłam Sówce, że to dziwne, bardzo dziwne, spotkać kogoś na oczy po raz pierwszy, i mieć wrażenie, jakby to był jeden z kolejnych razów, który się widzicie. Dystans? Może na początku. Przez kilka chwil, do wyśmiania mojego zakupu (pięknego zeszyciku, no musiałam nerwy jakoś ukoić). Później już tylko obopólne porozumienie – śmiech, głupie żarty, takie nasze, aż w końcu…

Jest dobrze, po prostu. Po ludzku, najzwyczajniej, jest dobrze. Splecione w uścisku dłonie, spojrzenia w oczy, trwające wieczność. Poczucie, że jest się na swoim miejscu. W swoim małym, idealnym, chociaż przez chwilę świecie. Wrażenie, że zna się tą osobę od zawsze, choć nie minął jeszcze miesiąc. Potok wylewanych słów, gadatliwość moja, później milczenie. Nie chcę więcej. Boję się chcieć, bo przecież wszystko, co fajne, znika niczym kamfora w najmniej odpowiednim momencie.

Przynajmniej ten wtorek sprawił, że tydzień był lepszy. Powrót na uczelnię okazał się fiaskiem niezmiernie wielkim, począwszy od odwołanych poniedziałkowych zajęć, o czym dowiedziałam się, siedząc potulnie przed salą, kończąc na awanturze, spowodowanej tym, że wyszłam z Anją do pubu na piwo, do pubu, gdzie nie było zasięgu… i cóż, niedobrane połączenia z domu, od mamy, taty, siostry, od koleżanki, współlokatorki i w końcu od Niego, jakbym normalnie zapadła się pod ziemię. Później środa i czwartek, kiedy wracając z uczelni miałam ochotę się rozpłakać, przytłoczona tym wszystkim, i jeszcze ten piątek – kiedy udobruchana, że umiem i zdam poszłam do MORDORU, by dowiedzieć się, że jednak chyba nie nauczyłam się „dostatecznie”, gdyż oblałam teorię.

Wciąż jednak przywodzę na myśl wtorkowe popołudnie, to, że tylko wariaci są czegoś warci, i że jest dobrze tak, jak jest.

Uczelnia zaczyna mnie przygniatać. Podobno IV semestr jest tym najgorszym, i ja to już widzę. Multum wymagań, tekstów do czytania, rzeczy do robienia, widmo sesji, z której chyba nie uda się wyjść bez poprawek… I jeszcze ten wf, a właściwie rehabilitacja (odstałam się dwie godziny po skierowanie), i pani próbująca przekabacić mnie na basen. Podziękuję!

Głupie uczucie mnie jednak ogarnia: nadzieja. Posyłam środkowego palca tym, którym się wydaje, że są najmądrzejsi, tym, którzy nie widzą niczego poza czubkiem własnego nosa i tym, którzy narzekają, a nic w tym kierunku nie robią. Wiosna powoli nadchodzi, marzec rozgaszcza się w świecie, a w serduchu mym rozgaszcza się kto inny.

Chyba jest dobrze… Choć znów się tego wyznania boję.

The silence isn't so bad

'Till I look at my hands and feel sad

'Cause the spaces between my fingers

Are right where yours fit perfectly