październik pełną parą, czyli o studiowaniu, i o Gazecie mej kochanej

I tak sobie minęły pierwsze dni października. Zupełnie gdzieś obok mnie, chociaż przecież biorę w tym wszystkim udział. Pierwsze niby zajęcia były super, bo pan prowadzący myślał, że skoro Instytut Psychologii nie miał tego dnia zajęć, to wydział Filo Polskiej również, wobec czego po odsiedzeniu dwudziestu minut, po prostu zwinęliśmy się do domów. Ja do tego nowego, tego, co jest blisko. Ale oczywiście, żeby nie było, znałam połączenie z uczelnią tylko teoretycznie. Bo w praktyce nie jeździłam. Więc, żeby sobie drogę umilić i jednak z głodu nie paść, zahaczyłam o Galerię, a później dopiero wróciłam na mieszkanie. W którym to, dokładniej rzecz ujmując, mieszkam z jedną dziewczyną (nomen omen, właścicielką tegoż). Jest duże, całe białe i ogólnie świetne. Pokój już wygląda jak mój, po naklejeniu plakatu i multum innych dupereli. Koleżanka, którą dziś zaprosiłam, spojrzała na pięknego kwiatka stojącego w równie pięknej Ikeowskiej doniczce, i tak się na niego patrzy, patrzy i nic. Ja mówię, że co, nie widać, że sztuczny?? A ona zaś przetarła oczy ze zdziwienia i sobie pozwoliła pomacać. Otóż, drodzy państwo, ja nie nadaję się do pielęgnowania kwiatków. A taki sztuczny, to inwestycja na lata. Poza tym ładnie się prezentuje. 

Taka mnie naszła znowu refleksja, że - nie umniejszając mieszkaniu, w którym mieszkałam w zeszłym roku akademickim - tutaj jakoś bardziej swojsko się czuję, chociaż: a) wtedy mieszkałam z kuzynką, teraz z obcą osobą i b) owa obca osoba ma chłopaka, który chyba stanie się naszym trzecim lokatorem. Niemniej, oprócz tego, że nie pamiętam jego imienia (co muszę obczaić), jest w sumie spoko. Jakoś ten pokój, w porównaniu z tamtym pokojem jest bardziej mój. Mogłam pozwolić sobie na więcej elementów (chociażby regał, i tryliard pierdółek), a może to tylko moje nastawienie. Wracając do trzeciego prawie-współlokatora,  to dzisiaj sobie, we czwórkę (oni dwoje i ja z koleżanką) jedliśmy obiad w kuchni. I gadaliśmy. Więc to już chyba zacieśnianie więzi jest, nie? :) Boże, jaka ja się społeczna zrobiłam!

weheartit.com

Dzisiaj zaś byłam w Gazecie, wykorzystując długą międzyzajęciową przerwę. I panowie, jak zwykle, mnie nie zawiedli; zaszłam, wszyscy mnie przywitali, spytali co tam, jak tam, przyszedł szefo, walnął parafki gdzie trzeba, wypełnił nawet dzienniczek (zawołał Kolegę do współpracy, wszystko bardzo ładnie pisali, łezka mi się kręci w oku, naprawdę pięknie to pisali, nawet głupie wycinanie jakiś durnych kuponów czy pocztówek brzmiało tak mądrze (chyba sobie to skseruję na pamiątkę i zostawię) już do dwóch ostatnich dni nie mieli pomysłu, co wpisać, to przypomniałam o Kinie Kijów, że byłam w komisji i już dwa dni zajęte :P), później poprosiłam, żeby mi Kolega machnął krótką opinie, którą czytając kilka chwil później miałam się ochotę rozbeczeć, bo tak pięknie napisał (a jak pisał, to, tradycyjnym zwyczajem dał mi jakieś papiery, żebym sprawdziła, czy się zgadzają, i nie, to nie były moje papiery odnośnie praktyk, kilkukrotnie wspomniałam, że ja mam czas, mam chęci więc niech dzwonią - pomogę!) i jak już miałam wychodzić, to się kapnęłam, że ciołku, przyszedłeś w zasadzie odebrać umowę i co, poszłabyś ciołku do domu, bez niej?? W związku z czym dostałam pozwolenie na prześwietlenie biurka Szefo, w celu znalezienia jej. Ale jej nie było, więc usiadłam przy moim starym biurku, i przyszła pani od sponsora, która jak mnie zobaczyła to się spytała uradowana: czy to znaczy, że do nas wracasz?? Ja odpowiedziałam najgłośniej jak potrafiłam, że otóż chciałabym! No to przyszedł Szefo, wręczył mi tą umowę gdzieś znalezioną, Kolega sobie gdzieś poszedł, to podeszłam do Kolegi M., prosząc, coby mi otworzył drzwi, bo pan starszy portier nie był łaskaw mi dać gościnnej plakietki (a młodszy mi dał! i nawet do Szefo nie dzwonił, czy ja byłam umówiona!) i jak wstał, i podszedł, i mnie przytulił na pożegnanie i otworzył te drzwi, to znów miałam ochotę się rozbeczeć. Jak ja ich kocham!

I jakoś podskórnie czuję, że mimo tych cholernie miłych słów, które między sobą wymienialiśmy, to oni mnie tam nie chcą :( A, okazało się, że muszę znać strukturę zdobywania awansów w Gazecie, bo to mi się pani spyta na Uczelni, wobec czego w poniedziałek będę dzwoniła do Kolegi G., coby był łaskawy, jeśli mu to wyślę na mejla, mi napisać. Bo ja już chyba nie przeżyję tam kolejnej wizyty... Ech. Chciejcie mnie tam, panowie, nie pamiętacie tych muffinek dobrych??