'forever young, I wanna be forever young...'

My, ludzie, jesteśmy dziwni. Albo ja przynajmniej. W październiku marzyłam o tym, żeby w końcu przeprowadzić się na te pięć dni w tygodniu do Krakowa i mieć święty spokój od wszystkich, którzy mnie w domu denerwowali. Jednak im dłużej czasu spędzałam w Krakowie, tym więcej doceniałam czas spędzony w domu, kiedy zjeżdżałam na weekend (a zjeżdżałam na każdy, bo toć to blisko mam). Okej, denerwowali mnie. Nie raz i nie dwa. Nawet nie trzy. Doszłam jednak do wniosku, że tak bardzo jak oni denerwowali mnie, z pewnością ja denerwowałam ich. Więc w sumie siły się równoważą. A teraz to myślę, jak my trzy miesiące razem przeżyjemy. Bo sesję mam niemal skończoną, niemal, bo przede mną ostatnie starcie, więc zjechałam do domu. W ogóle w nieprzyjaznej atmosferze, bo musiałam się wynieść tak jakby szybciej z mieszkania. I wczoraj zwiozłam połowę ekwipunku. Ale serio, to jestem pod niesamowitym wrażeniem tego, ile rzeczy przez te osiem miesięcy tam zmagazynowałam. Tatko przywiózł jedną wielgachną walizkę, ja miałam drugą + milion pudełek i reklamówek, i wciąż było mi mało miejsca. Oprócz ciuchów, które zajęły najwięcej miejsca, notatek, kartek i zeszytów (których jeszcze nie ogarnęłam) był pierdylion rzeczy, które zwoziłam, chowałam do szuflad i nigdy nie używałam. We wtorek jadę po wpis, więc z mamą zbierzemy ostatnie rzeczy: kołdry, koce, firanki, rzeczy z kuchni, łazienki... Oddam klucze i wsjo. Pierwszy rok za mną :')

Od kilku dni siedzę w Internetach i szukam na różnych portalach pokojów w Krakowie. Obawiam się jednak, że moje wymagania są leciutko z kosmosu, gdyż ponieważ na piedestale stawiam fakt, że chcę posiadać pokój jednoosobowy. To jest przeszkoda numer jeden. Numerem dwa jest to, że najlepiej byłoby, gdyby ten pokój był jeszcze niedaleko uczelni. Ale takich marzeń nie mam. A trzecim i najsmutniejszym w zasadzie faktem jest to, iż jeżeli coś jest fajne, to jest drogie. A jak jest tanie, to warunki jak za komuny. Ale ja naprawdę nie mam wygórowanych oczekiwań! Tylko, że jak patrzę na te zdjęcia zamieszczone w internetach, to tam, gdzie jest nadzwyczaj tanio, to jest w najdupniejszej dzielnicy Krakowa, skąd najdalej mam na UP, ale okej to przeżyję. Tylko jak widać malutką kuchnię, pokoik, że ledwo człowiek łóżko rozłoży i o biurku można pomarzyć, a w łazience w zasadzie większość kafelków wygląda, jakby miała odpaść.... Serio? Znowu, do tych pokoi lepszych, gdzie np w mieszkaniu są dwie osoby (wliczając już mnie), to jest kolejka w cholerę. Byłam nawet jeden oglądać. Po prostu cud miód. Umówiłam się z dziewczyną jeszcze raz na następny dzień, coby skonsultować z jednym z rodziców, w końcu oni łożą kasę. Taka uradowana byłam. To dostałam wiadomość, że przepraszam, ale ktoś był szybszy. Jest jeszcze szansa, że może mi się udać jeżeli ten ktoś w poniedziałek zrezygnuje.... Tyle farta jednak chyba nie mam. Niestety. Chciałam być hop do przodu, zanim pojawią się wyniki matur i ludziska zaczną szukać pokoi, ale chyba jednak będę musiała się wstrzymać.

Gdy wynosiłam te walizy, i szłam do samochodu, smutno mi się robiło. Że to już w zasadzie ostatni raz. A jak znosiłam pudła i krzesło jednocześnie, to wyobraźcie sobie, że przy drzwiach z klatki kilka pań stało. I widząc mnie nieporęczną, co myślałam że zaraz mi coś pierdolnie z rąk, a tam jakieś miałam buteleczki szklane, więc się bałam, to nawet mi z drzwiami nie pomogły. Tylko musiałam wszystko odkładać, nogą pomagać... ŻAL. To się nazywa ludzka, sąsiedzka, pomoc. Mam nadzieję, że też trafię w fajne miejsce!