"And I will give to you summer wine..."

Po raz kolejny otwieram edytora z chęcią odezwania się do Was, i po raz kolejny nie mam zupełnego pomysłu o czym mogłabym napisać. Dni mijają mi jak szalone, tydzień leci za tygodniem, weekend przychodzi i odchodzi i pozostawia za sobą jeszcze większy rozgardiasz. Robię wszystko by nie robić niczego, chcę pisać to nie mogę, jak nie będę chciała to akurat Wena przyjdzie, ot zwykły kaprys losu, słucham Rojka nieopętanie, klikając replay za każdym razem, gdy płyta się skończy, i to nic, że piosenki na pamięć znam, że wryły się do mojej głowy jak szalone i wyjść z niej też nie chcą. Jakaś taka zakręcona jestem, pewnie pozytywnie, czyli nic nowego. Nawet ta paskudna pogoda za oknem nie jest taka straszna. Dziwne... ;P

Nie wiem czy tu wspominałam, ale jakoś miesiąc temu chyba niecały, siedziałam jak zwykle na uczelni i nudząc się niemiłosiernie, zalogowałam się na pocztę w telefonie by zobaczyć czy coś ciekawego nie przyszło (albo przynajmniej pousuwać spam, wszystko w takim momencie wydaje się być ciekawe) . Była jedna nowa wiadomość - uradowana, że będę miała co robić - zabrałam się za jej czytanie. I w tym jednym momencie zaparło mi dech w piersi, bo otóż dostałam e-maila od Czytelnika. Bardzo miłego zresztą, dlatego też zrodziła się we mnie pewna refleksja. 

Do tego, że ludzie nie piszą listów, bo im się najzwyczajniej w świecie nie chce, zdążyłam się przyzwyczaić. W zasadzie tak samo jak do tego, że ja chyba wciąż lubię taką formę komunikowania się, chociaż nie lubię tego oczekiwania, zamartwiania się czy list na pewno dotrze, a jak dotrze, to kiedy otrzymam odpowiedź. Bo internet nas do tego przyzwyczaił - na facebooku dokładnie widzisz, kiedy osoba przeczytała twoją wiadomość i widzisz również, jak stuka w klawiaturę by odpisać. Ale czy to można uznać za jakąś super formę komunikowania się? Kilka zdań, często z literówkami, na które nie zwracamy uwagi. Pozostawiając już te listy tradycyjne w spokoju, to może właśnie e-maile są naszą przyszłością? Znaczy, ja uwielbiam pisać, to wiadomo. Komunikować się z ludźmi też uwielbiam, najbardziej z tymi, z którymi mam coś wspólnego. A pisanie listów - nawet elektronicznych - też jest super. Bo nie wiem, jak ten ktoś zareaguje. Czy będzie się śmiał, czy żałośnie patrzył na ilość linijek, które nabazgrałam. I później on zacznie odpisywać i ja będę czekała na tą wiadomość, a kiedy ją dostanę, przystąpię niemal do rytuału - z kubkiem herbaty wtopię się w potok słów, by je chłonąć i odpisywać. Cóż, takie moje zboczenie... 

I tu jeszcze słówko do Czytelnika, który nie chciał mi zabierać czasu tymi wiadomościami: otóż, ja na ta wiadomości z uśmiechem czekam i z jeszcze większym na nie odpisuję, także nie masz się czym martwić :)

Znów się rozpisałam. Czy ja tak cały czas muszę?! Może dzisiaj pasowałoby się położyć spać. Może. Niewykluczone, że i tak tego nie zrobię, więc zostawiam Was, kochani, z tą piosenką na dobranoc... Życząc jednocześnie abyśmy dotrwali te trzy dni do Świąt i wreszcie pełną gębą mogli odpocząć :)