when dreams comes true

Czasem jest tak, że mocno czegoś pragniemy, staramy się to osiągnąć, a jednak nam się nie udaje. Czasem również, najzwyczajniej w świecie zapieramy się w sobie wiedząc, że to, do czego dążymy jest naszym największym marzeniem i nikt ani nic nie jest nam w stanie w jego realizacji przeszkodzić. Jestem przykładem tym drugim. Piątek, siódmy marca, kolejny koncert happysadu w Klubie Kwadrat. Dopycham się pod scenę, bliżej się już nie da. Uczestniczę w koncercie. A później w majestacie tego, co obiecam sobie tego samego dnia (że stanę się posiadaczką zdjęcia z Jakubem), wpierw dopycham się po autografy, później po zdjęcie. I tak oto, proszę drogich czytelników, jestem najszczęśliwszym człowiekiem pod słońcem, który codziennie ogląda dwa magiczne zdjęcia, by utrzymać się w przekonaniu, że nie - to nie jest sen, i tak - naprawdę siedziałam koło Jakuba Kawalca, ba, ja nawet z nim gadałam! I - ku większemu zdziwieniu  - nie zabrakło mi języka w gębie... ani nawet odwagi mi nie brakło... bo... *werble* nie dość, że usiadłam sobie obok niego, to nawet się do niego... przytuliłam (okej, oparłam ramiona na jego plecach, no ale come on)! Kiedy upewniam się, że w milionie procent to nie jest żadna mara senna, i że to zdarzyło się naprawdę, mogę umierać, bo w końcu spełniłam swoje największe marzenie. 

Poza tym, mimo mojej nieobecności tutaj, żyję pełną parą. Okazało się, że ten semestr chyba będzie jeszcze cięższy, dowiedziałam się o egzaminie ustnym z podstaw filozofii (wobec czego już zaczynam się uczyć na wrześniową poprawkę) i po raz kolejny odbyłam swoją przygodę ze sławetnym portalem randkowym. Już się powinnam nauczyć, żeby sobie znaleźć jakieś normalne zajęcie na czas gdy mi się nudzi, a ja wciąż popełniam te same błędy. Zamiast pisać, bransoletki obiecane robić, to ja sobie randkuję. Mogłabym na przykład zaczynać pisać prace zaliczeniowe, oglądać wyznaczone przez panią doktor filmy, albo chociaż się wysypiać. A ja siedzę na fejsie, rozmawiam z facetem, później się z nim spotykam, w międzyczasie zjadają mnie nerwy, nie uczę się.... i budzę się w czarnej dupie. Oto kwintesencja mojego życia - popełnianie błędów i nieuczenie się na nich. No, ale może wcisnę między to wszystko fakt, że według mojej grupy na studiach, jestem grupowym wesołkiem, uśmiechniętym chochlikiem i w ogóle taką pozytywną osobą  i w tym momencie naprawdę czuję się spełniona.

Czujecie, że wiosna powoli się zadomawia? W piątek włożyłam po raz pierwszy w tym roku conversy i kurtkę wiosenną. Pomijając fakt, że lekko przemarzłam w kolejce do klubu, to zupełnie miłe uczucie nie mieć durnych kozaków na nogach, czy wielkiej puchowej kurtki, w której czuję się jak pingwinek bez nóg. Naładowana pozytywną energią przechodzę do działania, może słabo mi idzie, ale staram się widzieć wszystko przez różowe okulary - jak co wiosny. Mam wiele planów odnośnie całego roku, tych dobrych mam nadzieję i jedno wielkie marzenie, żeby większość się spełniła. Bo przecież pokazałam z happysadem, że nie ma rzeczy niemożliwych... A jeżeli są już jakieś granice, to niestety te, których sami musimy się pozbyć...

a już na sam koniec, na tą miłą niedzielno-poniedziałkową noc piękna piosenka Strachów, w której się zakochałam ;) niech pozytywny duch będzie z wami!