krakowskie zamieszanie/ dzień 19

Okej, kiedy ogarnęłam w Krakowie to i owo, mogę się odmeldować że żyję, i że mam się całkiem nieźle. Szczerze powiedziawszy, to myślałam, że będzie gorzej - wiecie, przez dziewiętnaście lat nie wyjeżdżałam nigdzie bez rodziców. Ale jest spoko. Powoli kojarzę miejsca, obok których przejeżdżam/gdzie mam wysiadać, albo po prostu odliczam sobie ilość przystanków. Na razie na gotowanie się nie zdobyłam, tylko codziennie zasilam Galerię Krakowską i którąś z knajp (a wiecie, wiecie, że w jednej z nich jest 10% zniżki dla studenciaków!? :D ) , bo i na to przyjdzie czas. Nie chcę puścić mieszkania z dymem! Poza tym, Mamusia ma przygotować żarełko, żebym sobie mogła wziąć w poniedziałek. Koleżanka stwierdziła: No, ty do domu w piątek z brudnymi ciuchami, wygłodzona, a w poniedziałek? Wyprana, najedzona, z zapasem na cały tydzień. Of kors! Się mama cieszyła, że ma studentkę, to niech teraz szykuje smakołyki :D

Tak mnie natchnęło, wraz ze zmianą miejsca zamieszkania. Jestę studętę. Okej, ale co to znaczy? Nie tylko to, że idę rano na uczelnię, zamiast do szkoły. Nie tylko to, że w wielu przypadkach wyprowadzamy się z domu i już nie jesteśmy pod kuratelą rodziców. Po prostu stajemy się bardziej dorośli, niż jesteśmy w momencie osiągnięcia osiemnastu lat, kiedy to dostajemy dowód. Teraz sami musimy myśleć co będzie, jeśli nie pójdziemy na wykłady. Musimy sobie coś ugotować czy uprać ciuchy (ja lepiej żebym pralki nie ruszała, strach ciuchy włożyć). No ale na litość: jesteśmy starzy. Mamy 19, 20 lat. I co, że niby nie damy sobie rady? Ależ skąd! Jak przyjechałam pierwszy raz obczaić drogę z mieszkania do uczelni, Tata powiedział, że jak się zgubię, to mogę sobie wziąć taksówkę. Bo wtedy z jakiegokolwiek miejsca, gdzie jestem, taksówka zawiezie mnie pod mieszkanie. Ale czy to zrobiłam? Ależ skąd! Pewnie, pobłądziłam. Wróciłam pół godziny później, niż to miałam zamierzone. Ale ogarnęłam sama. I po tych trzech dniach, które spędziłam w Krakowie, jestem pewna, że ten poniedziałkowy stres, który miałam przed wyjazdem, był zupełnie i całkowicie nie zamierzony. Tak czy siak, jesteśmy w takim wieku, kiedy trzeba wziąć się w garść, bo nikt życia za nas nie przeżyje... 

 No i day 19, czyli czy wierzę w 11:11, a jeśli tak, to czego sobie wtedy życzę. Otóż... Ja nie wierzę. Czasem, jeżeli już spojrzę na ten zegarek i zobaczę taką godzinę, to raczej z przekąsem i ironią stwierdzam, że oj, ktoś o mnie myśli. Ale nic więcej - ludzie, przecież to jedna wielka bzdura. Wierzymy w to, w co chcemy wierzyć, ale nie snujmy też tych naiwnych marzeń, bo tylko się na nich zrazimy.

No i tematycznie piosenka o kochanym i wspaniałym Krakowie - Grzegorz Turnau, Bracka. A tych, którzy chcieliby Kraków odwiedzić - ZAPRASZAM! :)))