Obojętność górą!

Nigdy nie myślałam, że będę chciała jak najszybciej zakończyć tą błazenadę pod tytułem: maturalna klasa. Samo w sobie już brzmi okropnie, a gdy dojdą do tego wszystkie konsekwencje z miana maturzysty, wychodzi mieszanka wybuchowa. Co dziwne, okazuje się też, że ludzie, których myślałam, że znam, wyjawiają coraz to dziwniejsze cechy, na "widok" których robi mi się już niedobrze. (nie z powodu, że brzydkie to to, czy śmierdzi, czy coś). Wydaje mi sie jednocześnie, że część mózgu odpowiadająca za myślenie, racjonalne myślenie, w większości wypadków, u niektórych ludzi, gdzieś zaginęła, lub w ogóle nigdy nie miała prawa bytu. Jeżeli to drugie, to dziwne, że dopiero teraz to zauważyłam, ale...

Po prostu nienawidzę obojętności. Mogę znieść chamstwo, hipokryzję, ale obojętności po prostu nie toleruję. Nerwów dostaję jak widzę, że staram się o coś dla obopólnego dobra, dla mnie i dla kilku osób ze mną związanych, a nie usłyszę nawet pieprzonego 'dziękuję' tylko stek wyrzutów, że to źle, tamto niedobrze. U licha, to nie lepiej samemu dupę ogarnąć i zacząć działać, skoro ja robię źle? Takie kurwa trudne? Nawet sprawa ogranej czołówki... Wszyscy chcą brać udział, wszyscy mają pomysły, ale jak przyjdzie do realizacji, to wszyscy wściubiają nos w książki i ich nie interesuje. Przychodzą na gotowe, i jest źle. A ja latam, załatwiam miejsce, stroje, muzykę, pozwolenia... A osoba przyjdzie, nie kiwnie paluchem, a będzie miała pretensje do mnie, że robię to nieodpowiednio. No cóż, skończyła się era miłej Lu, która przymykała oko na wszystko i wszystkich, żeby z nikim nie zadrzeć. Niech się dzieje co się chce, wedle mojej matuli, która powiedziała, że „dwa i pół roku wytrzymałaś, trzy miesiące też wytrzymasz” koniec z pobłażaniem. Poradzę sobie i sama, nawet jeśli ta osoba się odwróci, bo zwróciłam jej uwagę. Dość mam tego, że czego nie zrobię i tak jest źle, a ta, która przychodzi na gotowe nie dość, że ma wszystko pod nos podstawione, łącznie z lataniem po dyrektorach, co by nas wpuścili czy strojach, żeby ludzko wyglądać (i wiarygodnie przede wszystkim) ma mi za złe, że robię to tak, a nie inaczej. CO SIĘ Z LUDŹMI DZIEJE, U LICHA? Czy ja wiele wymagam? Proste pytanie, pomóc coś?  i już lepiej. Ale nie... Lepiej siedzieć na dupsku i mieć żal do świata. POZDRAWIAM SERDECZNIE. 

Jak widać wystarczy kilka godzin, żeby Lu doprowadzić do nerwicy. Wedle obrazka z Meredith, nienawidzę ludzi, a że oni nienawidzą mnie, to już inna działka. Nerwy starałam się dzisiaj trzymać na wodzy, ale następnym razem za siebie nie ręczę. I to chyba będzie w pełni zrozumiałe. Wolę działać sama, niż komuś dogadzać, bo dupy ruszyć się nie chce. Tymczasem, chciałam się pochwalić zakupem sukienki studniówkowej, bielutkiej koronkowej. No i cóż, ferie, nadchodźcie! ;)

to koniec.