to nie blue monday, to blue january, czyli garstka energii pozytywnej inaczej

Jestem sumą wszystkich sprzeczności. Z jednej strony jestem na jednym wielkim niedoczasie, wydaje mi się, że mogłabym zrobić mnóstwo, mnóstwo rzeczy gdybym tylko miała go więcej, z drugiej zaś gdy okazuje się że mam X wolnego, zamiast brać się do roboty, to… pakuję się i jadę w góry. Teraz zapewne wszyscy studenci przygotowujący się mozolnie do sesji zgromili by mnie wzrokiem… Którego, przepraszam, postaram się uniknąć.

Nic to jednak dla mnie. Co tam projekt, który mamy wysłać do dwudziestego siódmego stycznia, co tam test z religioznawstwa, na którym nie popełniłam ani jednej, nawet skromniutkiej, notatki. Nic to!  Przecież tyle „stresów” posiadam, że najwyższa pora odpocząć (!), bo przecież już tydzień minął odkąd wróciłam na uczelnię i doprawdy, jestem wykończona… oddalaniem od siebie wszystkich pilnych czynności.

Wczoraj zamiast iść na wykład, uwaliłam się z kawusią i gazetką w łóżku. Myśląc oczywiście o tym, co akurat powinnam robić, dowiedziałam się – z Internetów – że wczoraj był Blue Monday. Czyli najgorszy-najgorszy dzień w całym roku, w którym kumulują się nieszczęścia wszelakie. Osłabienie, nicmisięniechcizm (tego to ja nie rozumiem akurat, bo ja wiecznie tą zasadę wyznaję), ogólne przygnębienie. Nie wiem jak Wy, ale ja to bym nazwała Blue January aka Styczeń bo doprawdy, dopiero dziewiętnasty dzień tegoż, a ja mam dosyć. Doszczętnie!

Wszystko zaczęło się pierwszego stycznia telefonem niezbyt przyjemnym, który wszystkich nas, myślących, jaki to ten dwa tysiące szesnasty będzie wspaniały, sprowadził do pionu. Zasiał spustoszenie i przygnębienie udzielające się przez kolejny wówczas tydzień. Drugiego stycznia zadzwonił kolejny telefon i powzięliśmy sobie, że jeżeli telefon zadzwoni jeszcze trzeciego stycznia, to my go, solidarnie, nie odbierzemy, bo nie chcemy większej ilości złych wiadomości.  A później zmarł jeden piosenkarz, którego imienia w tym momencie nie pamiętam, a o którym było głośno, później David Bowie… I już-już miało się uspokoić, no bo u licha to dopiero początek roku, a tu… Zmarł Alan Rickman aka Snape.

I ja nie wiem, czy czułam się do niego przywiązana, czy kochałam go jakoś niemożebnie. Ale w momencie gdy dostałam wiadomość „Olka, Snape nie żyje” to mi się ziemia pod nogami załamała. Dobrze, że akurat siedziałam. No to wróciłam do domu, i zaczęłam buszować na Youtube wynajdując kolejne filmiki z Alanem Rickmanem w roli głównej, które tylko uzmysłowiły mi, jak bardzo wspaniały on był. I jego głos. Akcent. Och.

Dlatego nie podoba mi się stwierdzenie Blue Monday, bo to co się teraz tu dzieje wokół nas, to jeden wielki Blue January. Osobiście mam dosyć, poddaję się i chcę, żeby czas ruszył do przodu szybciej, żeby minął ten styczeń (co to każdy – przynajmniej ja – boi się otworzyć Internetów w obawie, że znowu ktoś zmarł), luty, bo wtedy poznałam O., i naprawdę nie chce mi się o nim ciągle myśleć, a ciągle to robię bo nie potrafię inaczej, i  był już spokój. Nie chcę, żeby umierał kolejny aktor, muzyk czy ktokolwiek inny, nie w najbliższym czasie. Przede wszystkim chciałabym jednak zapomnieć, wyrzucić go z pamięci i ruszyć do przodu. Nie wiedziałam, nie spodziewałam się, że to takie trudne do spełnienia życzenie.

Mam już serdecznie dość tego, że jest źle, że wszystko się wali – nie dosłownie – a chęci do życia tak samo przychodzą, jak i odchodzą. Poza tym postarzałam się w sobotę i zupełnie nie czuję się dwa dwa, lepiej mi było do twarzy w dwa jeden, ale znowuż jak myślę o przyszłorocznym dwa trzy… Dwójeczki, może się jakoś zakumulujemy?

Tak miłym i szalonym akcentem kończę, bo muszę się jeszcze dopakować. Góry, nadchodzę! (Ciekawa jestem, swoją drogą, czy zechce mi się założyć narty na nogi. Może wypadałoby się poruszać?)

PS. Poczułam się oświecona. Obejrzałam "Jak zostać królem" i ponownie zrozumiałam za co uwielbiam Colina Firtha.