zakochana Lu, bynajmniej nie w człowieku

Od tego nicnierobienia i siedzenia w domu, już mi się lasuje w mózgu. Dzisiaj jeszcze dodatkowo stwierdziłam, że olewam budzik, przez co wstałam o nieludzkiej porze i jakoś tak słaniałam się po domu przez większość dnia, więc zleciał mi na niczym. Zdążyłam się jednak pokłócić z mamą, o mieszkanie. Bo jak ja szukam, to szukam źle. Bo się jej nie podoba wszystko. A jak znalazła mi wczoraj, jak kazała zadzwonić, co zrobiłam, to dzisiaj stwierdziła, że jednak nie. I znów, podesłałam tryliard linków do ogłoszeń - nadal nie. To niech mnie nie frustruje, i nie każe szukać skoro wszystko źle. Nie ogarniam tej kobiety. 

Z tych lepszych rzeczy, pod poprzednim postem Ośka bodaj spytała mnie o praktyki, a że nie chciało mi się rozpisywać w komentarzu to stwierdziłam, że opowiem w tej notce. A więc stawiłam się w czwartek w redakcji celem podpisania umowy, gdyż w poniedziałek zadzwonił do mnie szefo. Powiem Wam, że atmosfera, jaka tam panuje, jest wprost rewelacyjna i jeżeli będzie choć w połowie tak fajnie, jak mi się wydaje, że może być, to będę wniebowzięta. Czuję się tam jak odpowiednia osoba na odpowiednim miejscu - kurde, przecież o tym marzyłam! Gdy weszłam do pokoju, w którym były już trzy osoby (a gabinet szefa był obok) to podszedł do mnie taki rosły facet i podał rękę, przywitał się i w ogóle. I jak na szefo czekałam, to oni sobie coś robili przy komputerach, i nucili z radiem i tak bardzo było widać, że lubią to, co robią, że aż mi serducho zapłakało, iż dopiero dwudziestego pierwszego lipca zaczynam, a nie od poniedziałku :D Prawdę jednak mówiąc, to dobrze się składa, bo w poniedziałek muszę jechać z umową, tym razem na uczelnię, a i przy okazji ogarnęłam, że pasowałoby sobie jakieś ładne materiałowe spodnie zakupić, coby się prezentować w redakcji. Momentami to nie wierzę, że to się dzieje naprawdę. Jak wyszłam z budynku wtedy w czwartek, to miałam ochotę skakać z radości. Serio! 

weheartit.com

Zawsze było tak, że ta praca w gazecie była górnolotnym marzeniem. Pojawiała się myśl, że „jak to ja?”, „przecież to tylko marzenie” i pewnie nigdy się nie spełni. A tu proszę! Spaceruję korytarzami, już mniej-więcej znam drogę, znam kilka osób... I zapowiada się fantastycznie. W takich wypadkach po prostu trzeba brać byka za rogi, nie sugerować się głosami zza pleców, że twój kierunek nie ma sensu, że nie znajdziesz po nim pracy , bo może superdochodowej pracy mieć nie będę, idzie się z tym pogodzić. Ale przynajmniej będę robiła to, co kocham i co sprawia mi przyjemność. A to chyba najważniejsza wartość w tym pędzącym donikąd świecie. W domu się wszyscy ze mnie śmieją, że pani redaktor i w ogóle. A najlepszy był chłopak siostry, który był pewien iż Lu w liceum to do  mat-fizu chodziła co mnie szczerze powiedziawszy rozłożyło na łopatki. Że niby matma i ja? Że fizyka? Kosmos! Ale mnie za mądrą bierze (nie żebym uważała, że nie jestem - i ta wrodzona skromność) więc już go lubię!

Koniec końców mam tydzień na ogarnięcie lenistwa, bo później zaczyna się zabawa. I naprawdę chciałabym, żeby to wszystko wypaliło.... Bo to by były chyba najfajniej spędzone wakacje. W redakcji. Gazety. Prawdziwej! Z prawdziwymi i realnymi redaktorami. W dziale marketingu i promocji. Po prostu ko-cham-to.